Category: podróże

Na granicy z Zambią poszło gładko. Delikatnie niesmacznym jedynie był fakt, że za zambijską wizę można płacić tylko dolarami. Zatem w Zambii musiałam zambijskie kwacha szybko zamienić na amerykańskie dolary w celu wkroczenia do tejże Zambii. Absurd. W chwili, w której przekroczyliśmy granicę świat zmienił się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Zielono, bardzo zielono. Po obu stronach drogi woda po łydki. Ot uroki pory deszczowej. I chaty z gliny wszędzie. Okrągłe osady, kilka budynków w...

Podchodzimy do namiotu, delikatny szelest liści każe odwrócić wzrok. Między kamykami sunie wąż niespiesznie. Co kilkanaście centymetrów odrywa głowę i jeszcze trochę siebie i orientuje się w sytuacji. Sunie dalej. Śliczny, z 1,5 metra długości, talia modelki, gustowny pasek z boku. Brak instynktu samozachowawczego każe mi skoczyć po aparat. Nim tajemniczy jegomość zniknął w buszu, zdążyłam pyknąć byle jakie zdjęcie. Pytam lokalsa czy ów wąż jadowity jakiś jest i podsuwam mu wyświetlacz aparatu pod twarz....

Panna Lila kiedyś, czytając jedną z podróżniczych książek, a może oglądając jakiś program, powiedziała, że koniecznie musi pojechać do Namibii, żeby poznać Himba. Tak mocno zafiksowała na tym pomyśle, że jakiekolwiek inne pomysły spotykały się z głośnym protestem. A Lilki protesty nie przypominają szemrania nizinnej rzeki, raczej łomot wodospadów Wiktorii. Każdy, kto je słyszy wie, że jakakolwiek dyskusja nie ma większego sensu. Zatem, gdy w tamtym roku okazało się, że nie stać nas nawet na...

Hał hał hał. Odszczekuję. Słyszycie? Po całodziennym researchu doszłam do wniosku, że niczego się nie da znaleźć. To wbrew pozorom dobry wniosek, bo traci się jakieś sztuczne koła ratunkowe. Mamy zobaczyć pustynię i wioskę Himba. Nie ma tam transportu, nie ma wycieczek za cenę dla Europy wschodniej. Nie ma niczego. A to znaczy, że radzimy sobie jak umiemy i właśnie, że damy radę! Siedziałyśmy sobie nad basenem, podjechało małżeństwo emerytów, rozłożyli namiot, ustawili stolik, dwa...

Należało zmienić lokum na płatne. Ostatnie chwile nadoceaniczne spędziłyśmy na macaniu oceanu. No bo być nad Atlantykiem i go nie dotknąć? To jest wiedza, której łaknę, dotykowa, zapachowa, realna. Bo co z tego, że w podstawówce oglądaliśmy mapę. Że tu oto jest Atlantyk. Nie uczyli jaki jest w dotyku, jak jego fale rozbryzgują się o skały, że w ogóle jest tu tyle skał i klifów. Jak żeglarze opływali Przylądek Dobrej Nadziei, zaczynali mieć nadzieję właśnie,...